گل محمدی

یکی از خوشبوترین انواع گل سرخ بوده و به آن گل سرخ عطری، گل محمدی و گل سوری هم می‏گویند.

با اینکه اسمش گل سرخ است ولی با گونه‏های مختلف و به رنگهای گوناگون: سفید، زرد، صورتی تا سرخ آتشین دیده می‏شود، ولی هر قدر گلش سرخ‏تر باشد، تانن آن بیشتر بوده و خواص دارویی آن بیشتر است .

چیدن غنچه‏های گل محمدی بایستی موقعی باشد که غنچه رسیده و در شرف باز شدن است. پس از چیدن، گلبرگها را سوا میکنند و در سایه خشک کرده و بعد آن را در شیشه سر بسته نگاهداری می نمایند

.گلبرگهای خشک شده گل محمدی، التیام دهنده زخم است. گل سرخ تب را پایین می‏آورد. پاشیدن گلبرگهای خشک آن روی زخم، آن را ضد عفونی کرده و التیام می‏دهد. ضماد آن را جهت درمان زگیل و لکه‏های جلدی و روییدن گوشت تازه و تحلیل ورمها توصیه کرده ‏اند.

طبق مدارک موجود که از منابع اروپایی در دست است، نخستین ملتی که مبتکر گرفتن گلاب بوده و اصولا قرع و انبیق را اختراع کرد و عمل تقطیر مایعات و اسانس کشی را معمول داشت، ملت ایران است. حکمای قدیم یونان از صنعت گلابکشی و تقطیر مایعات اطلاعی نداشتند و تنها از عصاره مایع گلبرگهای گل سرخ و جوشانده آن در روغن استفاده می‏نموند و چون سهم اعظم علوم شیمیایی امروز وابسته به تقطیر است، به همین جهت ایرانیان سهم بزرگی در راه پیشرفت این علم دارند و «جابر بن حیان صوفی» را به حق پدر شیمی لقب داده‏اند.